Szyfrowanie na warstwie 1 (Encryption layer 1)

Nasze dane są stale przesyłane na coraz większe odległości, przy jednoczesnym wzroście prędkości transmisji. W sektorach takich jak finanse, medycyna oraz w dużych przedsiębiorstwach, kluczowe jest zapewnienie bezpieczeństwa przesyłanych informacji.

Szyfrowanie optyczne na poziomie warstwy 1 (OSI: fizycznej) jest jednym z najbezpieczniejszych mechanizmów ochrony danych podczas ich przesyłania przez kable światłowodowe. W porównaniu z tradycyjnymi metodami szyfrowania warstw 1 i 2, takimi jak MACSec i IPSec, oferuje znaczące korzyści operacyjne.Nie generuje ono nadmiarowych danych, zapewniając pełną przepustowość bez opóźnień i gwarantuje kompleksowe bezpieczeństwo sieci.

Szyfrowania w warstwie pierwszej zapewnia:

1. Poufność: chroni informacje przed nieupoważnionym dostępem.
2. Integralność danych: gwarantuje, że wiadomości nie zostały zmienione.
3. Autoryzację: potwierdza tożsamość obu stron komunikacji.

To rozwiązanie umożliwia bezpieczne szyfrowanie głosu, danych, wideo oraz protokołów takich jak Ethernet, Fibre Channel, SDI i CPRI. Eliminuje nadmiarowe dane, umożliwiając szyfrowanie z pełną prędkością liniową i 100% przepustowością danych.

Aby zapobiec powtórzeniom danych, stosuje się wyraźne oznaczenie danych, na przykład poprzez licznik. W kontekście platform szyfrujących, przyjmując określone wymagania i zasady, zaleca się stosowanie szyfrowania warstwy 1 z użyciem klucza o długości co najmniej 256 bitów (GCM-AES-256).

Advanced Encryption Standard (AES) to metoda szyfrowania, która używa 128-bitowych bloków danych i 256-bitowego klucza. W skrócie, przekształca ona zwykły tekst w zaszyfrowany tekst, robiąc to w kilku krokach, co czyni ją trudną do złamania.

AES-GCM to specjalna wersja AES, która nie tylko szyfruje dane, ale też sprawdza ich autentyczność i integralność. Oznacza to, że oprócz samego szyfrowania, sprawdza, czy dane nie zostały zmienione i czy pochodzą z zaufanego źródła. W tym procesie używa się czterech elementów: tajnego klucza, specjalnego numeru startowego (IV), oryginalnego tekstu i opcjonalnie dodatkowych danych do sprawdzenia autentyczności. Na końcu otrzymuje się zaszyfrowany tekst i specjalny znacznik, który potwierdza, że dane są autentyczne.

AES-GCM ma określone zasady dotyczące długości numeru startowego (IV) - musi on mieć 12 bajtów (96 bitów) i znacznika - 16 bajtów (128 bitów). Istnieje też wersja AES-192-GCM, ale nie można w niej zmieniać długości IV ani znacznika.

Dowiedz się więcej na temat szyfrowania na warstwie pierwszej: Jak zabezpieczyć transmisję na warstwie pierwszej? - (przekierowanie do podstrony)

Kwantowa wymiana kluczy szyfrujących QKD

Kwantowa wymiana kluczy (QKD) to zaawansowana technologia wykorzystująca zasady mechaniki kwantowej do tworzenia bezpiecznych kluczy szyfrowania.

QKD umożliwia dwóm użytkownikom stworzenie wspólnego, tajnego klucza, który jest znany tylko im i służy do szyfrowania oraz deszyfrowania przekazywanych informacji. Ten proces gwarantuje wyjątkowo bezpieczne klucze szyfrowania, które są odporne na próby włamania czy podsłuchu dzięki zastosowaniu zasad fizyki kwantowej.

QKD jest zdolne do wykrywania wszelkich prób naruszenia klucza szyfrowania przez osoby trzecie, poprzez monitorowanie systemu kwantowego i identyfikowanie wszelkich zakłóceń, które mogą zostać przypadkowo wprowadzone przez osoby próbujące podsłuchać.

Implementacja QKD może odbywać się za pomocą dedykowanego włókna światłowodowego lub istniejących długości fal w sieciach DWDM. QKD można do tego wykorzystać zarówno pasma C, jak i pasma O (1310 nm). Bity szyfrowania są przesyłane przez kanał kwantowy (Q-channel), albo przez dedykowane włókno, albo przez istniejącą długość fali.

QKD Architektura

Każdy węzeł szyfrujący i deszyfrujący dane (SAE) otrzymuje nowe klucze kwantowe od lokalnego węzła zarządzającego kluczami (KME) za pomocą bezpiecznego protokołu REST API. Węzły KME, dostarczane przez producenta QKD, generują klucze kwantowe wykorzystując metodę QKD, co pozwala na tworzenie identycznych kluczy dla obu stron komunikacji.

QKD przez dedykowane włókno światłowodowe

Kanał kwantowy jest wrażliwy na odległość i zakłócenia, które mogą osłabić sygnał, szczególnie na długich dystansach. Użycie dodatkowych urządzeń, jak multiplekser, może pogorszyć sygnał.

Użycie specjalnego, nieużywanego włókna światłowodowego (dark fiber) tylko dla kanału QKD poprawia jakość transmisji. Wymaga to ustalenia specjalnej długości fali dla zegara (w pasmie C) między urządzeniami QKD.

QKD przez to samo włókno światłowodowe‍

W tej metodzie wyznacza się osobne długości fal dla zegara (pasmo C) i kanału Q (1310 nm), które są mieszane z falami do przesyłania danych. Ta metoda jest tańsza, bo nie wymaga dodatkowej infrastruktury światłowodowej, ale używanie tego samego włókna dla obu celów wprowadza zakłócenia, ograniczając zasięg QKD.

Diagnostyka i monitorowanie włókna światłowodowego

Włókno światłowodowe stanowi kręgosłup nowoczesnych sieci telekomunikacyjnych. Aby jednak zapewnić ciągłość i efektywność tych sieci, konieczne jest zaawansowane monitorowanie i diagnostyka.

Wykrywanie i lokalizacja uszkodzeń w sieci światłowodowej to pierwszy krok w zapewnieniu jej niezawodności. Dzięki zastosowaniu reflektometrów optycznych (OTDR), technicy mogą precyzyjnie identyfikować miejsca przerw czy zagięć włókna. Te urządzenia, wysyłając impulsy świetlne i analizując odbite sygnały, pozwalają na szybką diagnozę i naprawę potencjalnych problemów.

Jednakże, sama lokalizacja uszkodzeń to nie wszystko. Regularne monitorowanie jakości sygnału optycznego jest równie istotne. Analiza takich parametrów jak tłumienie sygnału, dyspersja czy stosunek sygnału do szumu (SNR) pozwala na utrzymanie wysokiej wydajności sieci. W sieciach DWDM, gdzie wykorzystuje się wiele długości fal, zarządzanie pasmem staje się kluczowe dla optymalnego wykorzystania zasobów.

Zapobieganie awariom to kolejny ważny aspekt. Systemy monitorowania, analizując trend w pogorszeniu jakości sygnału, mogą przewidywać potencjalne problemy, umożliwiając interwencję zanim dojdzie do awarii. To proaktywne podejście jest nieocenione w utrzymaniu ciągłości działania sieci.

Nie można również ignorować wpływu warunków środowiskowych, takich jak temperatura, na działanie włókien światłowodowych. Monitorowanie tych czynników jest niezbędne do zapewnienia optymalnych warunków pracy sieci.

Integracja danych z monitorowania włókna z ogólnymi systemami zarządzania siecią (NMS) pozwala na holistyczne podejście do zarządzania infrastrukturą. Dzięki temu możliwe jest nie tylko bieżące śledzenie stanu sieci, ale również planowanie przyszłych rozbudów czy modyfikacji.

W dobie cyfryzacji i automatyzacji, zdalne zarządzanie siecią staje się standardem. Nowoczesne systemy monitorowania umożliwiają zdalne diagnozowanie i zarządzanie siecią, co jest kluczowe w rozległych sieciach i miejscach trudno dostępnych.

Ostatnim, ale równie ważnym aspektem jest bezpieczeństwo sieci. Monitorowanie włókna światłowodowego obejmuje wykrywanie prób nieautoryzowanego dostępu czy fizycznych uszkodzeń, które mogą mieć na celu przechwycenie danych.

Diagnostyka i monitorowanie włókna światłowodowego to nie tylko ochrona przed awariami, ale również zapewnienie optymalnej wydajności i bezpieczeństwa sieci. W erze cyfrowej, gdzie dane przepływają z prędkością światła, nie można lekceważyć znaczenia tych procesów w utrzymaniu zdrowia i efektywności naszych telekomunikacyjnych arterii.

Sprawdź, jak możemy Ci pomóc w zakresie diagnostyki i monitorowania włókna światłowodowego: sales@salumanus.com

Redundancja w systemach transmisyjnych

Redundancja w systemach transmisyjnych to posiadanie dodatkowych, zapasowych komponentów lub ścieżek transmisji danych, które mogą przejąć rolę głównych elementów w przypadku ich awarii. To jak posiadanie zapasowego koła w samochodzie – nie używasz go na co dzień, ale gdy nadejdzie potrzeba, jesteś wdzięczny, że je masz.

Głównym celem redundancji jest zapewnienie ciągłości działania sieci. W przypadku awarii jednego elementu system automatycznie przełącza się na element zapasowy, minimalizując przestoje. To także sposób na zwiększenie ogólnej niezawodności sieci. Im więcej redundancji, tym mniejsze ryzyko, że awaria jednego elementu spowoduje poważne problemy.

Wdrażanie redundancji obejmuje kilka aspektów:

• Redundancja sprzętowa - to posiadanie dodatkowych urządzeń takich jak routery, przełączniki, serwery, które mogą zostać szybko włączone w razie awarii.
• Redundancja ścieżek transmisji danych - tworzenie alternatywnych ścieżek dla danych, aby w przypadku awarii głównej ścieżki, dane mogły być przekierowywane inną trasą.
• Redundancja zasilania - zapewnienie alternatywnych źródeł zasilania, jest kluczowe, szczególnie w centrach danych.
• Redundancja geograficzna - rozmieszczenie kluczowych elementów sieci w różnych lokalizacjach geograficznych, może chronić przed skutkami lokalnych awarii.

Redundancja to nie tylko dodawanie sprzętu. Ważne jest, aby system był zaprojektowany w sposób umożliwiający płynne przełączanie między elementami bez zakłócania pracy sieci. Ponadto należy regularnie testować systemy redundancji, aby upewnić się, że działają poprawnie.